Vijay Kudal has posted a new item, '[VijayKudal] Gujarati Article by Arun Lal'

to translate this article to Language of your choice.

હજુ તો આકાશને આંબવું છે…

Arun Lal
બિચારીનો ભાવ તેને નિરાશા તરફ લઇ જઇ રહ્યો હતો
આ ઘટના ત્યારે ઘટી જ્યારે એ પાંચ વર્ષની હતી. એ મામાના ઘરના ધાબે સૂતી હતી ત્યારે કોઇ વોલ્ટેજ તારે કોપ પ્રગટ કર્યો. એમાં તેના હાથ-પગ ન રહ્યા. એવું લાગ્યું જાણે જીવન થંભી ગયું હોય. જેમ તેમ કરીને સરિતા મોટી થઇ રહી હતી. લોકોની નજરમાં તેના માટે જન્મી રહેલો બિચારીનો ભાવ તેને નિરાશા તરફ લઇ જઇ રહ્યો હતો. આ સ્થિતિમાં માતાની મમતા અને પ્રેમે સરિતાના મનોબળને મજબૂત કરવાનું કામ કર્યું. તે પગ વડે લખવા લાગી. ધીરે ધીરે ચિત્ર દોરવા લાગી. સરિતાને પેઇન્ટિંગમાં વધારે રસ પડવા લાગ્યો અને તેણે એમાં મહારત હાંસલ કરી લીધી. કલાની દુનિયાથી સરિતા પોતાના જીવનમાં પણ રંગ ભરવા લાગી. રચનાત્મક કલાઓ માટે સરિતાને ૨૦૦પમાં ભારતના રાષ્ટ્રપતિ અબ્દુલ કલામના હાથે સામાન્ય શ્રેણીમાં 'રાષ્ટ્રીય બાલ પુરસ્કાર'થી સન્માનિત કરવામાં આવી. આ પુરસ્કારે સરિતાને એક નવી ક્ષિતિજ આપી. એ કહે છે કે,'જીવન સૌથી મોટી પાઠશાળા છે અને સમય સૌથી મોટો ગુરુ છે. મને યાદ છે કે નાનપણમાં જ મને એવો અહેસાસ થઇ ચૂક્યો હતો કે મારા આવનારા સમયમાં મુશ્કેલીઓ જ હશે. વાત ત્યારની છે જ્યારે મારા પપ્પાને કાનપુરની એક સ્કૂલમાં મારું એડમિશન કરાવવાની ઇચ્છા થઇ હતી, પ્રિન્સિપાલે મને અસામાન્ય કહીને સ્કૂલમાં એડમિશન આપવાની ના પાડી દીધી. આ વાત સાંભળીને મારું બાળમન કેટલું દુ:ખી થયું હતું એ તમને કહી શકું તેમ નથી. ભગવાન એક રસ્તો બંધ કરે છે તો બીજા દસ ખોલી પણ દે છે. એક પ્રિન્સિપાલે સન્માન સાથે મને પ્રવેશ આપ્યો અને મારા જીવનની ગાડી પાટે ચડી ગઇ.' પેઇન્ટિંગ વિશે સરિતાનું કહેવું છે કે,' હું જ્યારે ચિત્રોને જોઉં છું તો મને એવું લાગે છે કે મારા જીવનમાં રંગ ભરાઇ રહ્યા છે. મેં પગ અને મોં વડે બ્રશ પકડીને પેઇન્ટિંગ કરવાનું શરૂ કર્યું હતું. એમાં મને બહુ મુશ્કેલી પડતી હતી. હંમેશાં રંગ ખોટી જગ્યાએ પુરાઇ જતા હતા. પણ માતાએ હંમેશાં મારો સાથ આપ્યો, તે મને પ્રોત્સાહન આપતી રહી.' આટલું કહ્યાં પછી સરિતા એક ક્ષણ માટે ગંભીર બની જાય છે અને પછી હસતાં હસતાં કહે છે કે,'જ્યારે તમે સફળ થઇ જાવ છો તો લોકો કહે છે કે આ જુઓ કેટલી સરળતાથી કેટલું સુંદર ચિત્ર બનાવી લે છે. એની પાછળ કેટલો શ્રમ, કેટલી નિષ્ફળતા, કેટલી નિરાશા રહી હતી એ કોઇ જાણી શકતું નથી. હવે કપડાં બદલવાં અને વાળ ઓળવાને બાદ કરતાં સરિતા પોતાનું બધું કામ જાતે કરે છે. એ એક એવી સ્કૂલ બનાવવા ઇચ્છે છે જ્યાં વિકલાંગ અને સામાન્ય બાળકોને એકસાથે ચિત્રનું શિક્ષણ આપી શકે. સરિતાનું સૌથી મોટું યોગદાન એ છે કે એ સમાજના સૌથી નીચેના તબક્કાના જીવનમાં પરિવર્તન લાવવા ઇચ્છે છે. સરિતા નાનાં નાનાં છોકરાઓને ચિત્રકામ શીખવે છે. તે પોતાના પોકેટ મની, સ્કોલરશિપ અને પુરસ્કારમાં મળતી રકમમાંથી બાળકોને ચોકલેટ ખવડાવે છે. એવાં છોકરાઓ જેને લોકો ગંદાં અને ખરાબ સમજીને દૂર રાખે છે. ૨૨ વર્ષની સરિતાને રાષ્ટ્રીય અને આંતરરાષ્ટ્રીય પુરસ્કાર મળી ચૂક્યા છે. એ કહે છે કે, 'મારા પર ઘણી બધી જવાબદારીઓ છે અને હજુ તો હમણાં હમણાં તો મને પાંખ મળી છે. હજુ તો આકાશને આંબવું છે.' પુરસ્કાર પહેલો રાષ્ટ્રીય પુરસ્કાર-૨૦૦પમાં ક્રિએટિવ આર્ટસના ક્ષેત્રમાં રાષ્ટ્રપતિ દ્વારા 'બાલશ્રી સન્માન'. ૨૦૦૮માં એમ્પાવરમેન્ટ ઓફ પર્સન ડિસએબિલિટીમાં બેસ્ટ ક્રિએટિવ ગર્લ ચાઇલ્ડ કેટેગરીમાં ઉપરાષ્ટ્રપતિ દ્વારા રાષ્ટ્રીય પુરસ્કારથી સન્માનિત કરવામાં આવી. ૨૦૧૦માં ગોડફ્રે ફિલિપ્સ નેશનલ બ્રેવરી એર્વોડમાં 'માઇન્ડ ઓફ સ્ટીલ (ગર્લ)' કેટેગરીમાં પુરસ્કૃત. મિસ્ત્રના અરબન ગણરાજ્ય દૂતાવાસ તરફથી કલાના ક્ષેત્રમાં આંતરરાષ્ટ્રીય પુરસ્કારથી સન્માનિત કરવામાં આવી. રેર્કોડ હોલ્ડર રિપબ્લિક (આરએચઆર) આંતરરાષ્ટ્રીય વેબસાઇટમાં ભારતીય રેર્કોડ હોલ્ડરનું સ્થાન મેળવી ચૂકી છે. 'મુશ્કેલ પરિસ્થિતિઓને માત આપીને આગળ વધો, તો આખી દુનિયા તમારી સાથે હશે અને સફળતા તમારા ચરણોમાં.' આ શબ્દો છે અલ્હાબાદની ગોવિંદપુરામાં રહેનારી સરિતા દ્વિવેદીના. તેણે અકસ્માતમાં પોતાના બંને હાથ અને એક પગ સંપૂર્ણ રીતે ગુમાવી દીધા પણ આ અકસ્માત તેની હિંમતને ડગાવી નથી શક્યો. એક પ્રેરક જીવન…